Na 6 jaar en 8 maanden Bashers is het tijd om te stoppen.

Wat begon als een snel gameblog, werd vervolgens een experiment in gamejournalistiek, en eindigde als onvervulde belofte. Uiteindelijk was het te lastig om Bashers in zijn huidige vorm te combineren met andere bezigheden, en daarbij het niveau te bereiken dat we eigenlijk ambieerden.

Bovendien is er de afgelopen jaren juist ook buiten Bashers steeds beter en anders over games geschreven: voor een deel zit onze taak erop. Lees meer over mijn visie hierop op mijn persoonlijke website (in het Engels).

Bedankt allemaal!

Verder wil ik iedereen vooral bedanken voor het lezen, kijken, luisteren, reageren en natuurlijk meewerken aan het succes van Bashers.

Speciale dank aan: True, dat Bashers al die tijd vrijblijvend heeft gehost. Zonder True was Bashers een duur avontuur geweest.

Ook speciale dank aan mede-oprichters en bloggers van het eerste uur: Bart Breij, Debby Rijnbeek en Vincent Leeuw, zonder wie Bashers nooit had bestaan.

Dat geldt ook voor de mensen van Small Media Group: Michiel Frackers, Stef Dol en Godfried de Vries.

Voor het ontwerp: Sigfrid van Driel en Fredo Houben.

Voor het mede verder uitbouwen van Bashers, zowel inhoudelijk als zakelijk: Robert Gaal en David Nieborg.

Voor de onvolprezen podcast: Menno Schellekens en Samuel Hubner Casado, en SonicPicnic voor de tune.

Voor de Bashers Gameclub: Rik Nieuwdorp van Claynote, Martijn Frazer en de Dutch Game Garden.

Voor de (soms meer dan) wekelijkse bijdrages: Harry Hol, Rogier Kahlmann, Jeroen Bos, Gillian de Nooijer, Robert August de Meijer, Sander van der Vegte, Ellen de Lange-Ros, Luke van Velthoven, Niels Peuchen, Maarten Brands, Guan van Zoggel, Stefan Popa, Wesley Akkerman, Thom Stokkel, Roland van Hek, Peter Dijkstra, Joshua van Middelkoop, Laura Kempenaar, Maarten Broekhof, Ronn Perdok, Erwin Vogelaar, Bas Vroegop, Karsten Fouquaet, Nicolas van Hoorde en Claire Donkersloot.

Voor de onregelmatige, maar net zo belangrijke bijdrages: Jordy Keupink, Martijn van Best, Nick Kivits, Nikki Kuppens, Kars Alfrink, Noël Hamer, Eline Muijres, Frans Coehoorn, Gerthein Boersma, Herman Dijkstra, Hein Baks, Jaap Olsthoorn, Jerry Vermanen, Jesse Zuurmond, Joe van Burik, Joost Rietveld, Joost Schellevis, Laurens Naudts, Maarten de Koning, Marijn van Herpt, Philip Vincent Fokker, Rainier Jaarsma, Roy Swiers, Vlad Micu, Arjen de Jong, Alper Çuğun, Arjan Punter, David van der Lof, Emile Schrijvers, Erik Welleweerd, Francis Doornaert, Geert Oosterwijk, Matthijs Dierckx, Guus Valk, Jan Wicher Emmens, Jan Willem Nijman, Jan Willem Rozema, Jochen Meischke, Jurjen Tiersma, Robert Hoogendoorn, Olivier Oosterbaan, Peter Koelewijn, Reinier Kist, Ruben Meintema, Seth van der Meer, Stijn Roelofs, Thalia Verkade, Tuur Hendrikx, Walter van den Berg, Yarno Ritzen en Dirk-Jan Hoeks.

Tot slot nog wat éxtra speciale dank: als eindredacteur maakte Stefan Keerssemeeckers jarenlang de artikelen klaar voor de site. Waarschijnlijk is er niemand behalve ikzelf die meer uren in Bashers heeft gestoken.

Het is goed mis in Chernarus: bijna iedereen is dood en jij straks ook. Hoezeer je ook je best doet op een van de Day Z-servers, en het uitgestrekte Centraal-Europese land uitkamt op water, voedsel, medicijnen en wapens, en nobel samenwerkt met andere spelers, als je weet te overleven is dat slechts tijdelijk. Want er kan van alles fout gaan. Als je valt, breek je je benen, waardoor je niet meer kan lopen. Je kan infectieziektes oplopen of flauwvallen door een te lage bloeddruk. Zelfs je lichaamstemperatuur is van belang. En dan word je ook nog belaagd door bloeddorstige zombies én medespelers, bandieten die het op je spullen hebben gemunt.

Lees de rest van ‘Day Z en de opmars van permadeath: you are really, really dead’

‘Haren’ is inmiddels volledig doodgeanalyseerd, maar één woord ben ik nog niet tegengekomen: spel. Toch hebben rellen speelse trekjes.

Als je speelt, kom je in een andere mentale modus terecht, waarin je je veilig voelt en daardoor vrijer bent om iets nieuws te proberen. Je tast als het ware de werkelijkheid af: in een game ontdek je spelenderwijs de spelregels, in de werkelijkheid tast je de grenzen af van natuurkundige, morele en justitiële wetten. Spel is een effectieve manier om ‘agency’ op te roepen, het machtige gevoel dat je handelingen ertoe doen, dat je iets teweegbrengt.

Lees de rest van ‘De rel als spel: ‘Haren’ en de theorie achter destructief spelen’

Zelfs slechte religames kunnen populair worden, zolang het maar om iets zeldzaams gaat. Opvallend nieuws vorige week was de Atari-game Red Sea Crossing uit 1983.

In het spel speel je als Mozes die, zoals de titel al deels verklapt, over het droge pad midden door de rode zee loopt en ondertussen als een soort Mario springend wat verdwaalde zeedieren moet ontwijken. Er zijn maar enkele exemplaren van de game in omloop.

Lees de rest van ‘Zeldzame religame’

En toen kwam zorgverzekeraar Menzis met haar SamenGezond spaarprogramma op de proppen. Het eerste wat ik dacht: Hè hè, eindelijk! Ik heb de Foodzy-app waarmee ik kan bijhouden wat ik eet, hoe ik gezonder kan eten en of ik dat beter doe dan mijn vrienden. Sporten zonder apps, daar ben ik mee gestopt, het voelt als tijdverspilling. Als ik ren zet ik de Zombies, Run!-app aan en verzamel ik punten om mijn virtuele dorp te beschermen tegen, jawel, hordes zombies.

Lees de rest van ‘SamenGezond: Menzis & Gamification’

Geen reclame in de bioscopen of op TV. Geen posters in bushokjes. Geen voorbesprekingen en geen recensies in Nederlandse bladen, laat staan kranten. De lancering van Farmville 2, vorige week woensdag, voltrok zich in betrekkelijke stilte.

Het gebrek aan media-aandacht is opmerkelijk, als je kijkt naar de economische en culturele impact van de eerste Farmville. De eerste versie dateert alweer uit 2009 en trok op haar hoogtepunt meer dan 83 miljoen maandelijkse spelers, waarvan er nu nog steeds bijna 19 miljoen minstens eenmaal per maand inloggen. En meer nog dan dat, Farmville is de belichaming van een heel nieuw genre: de social game (games gespeeld op sociale netwerken als Facebook).

Lees de rest van ‘David heeft je een verzoek voor roze tractoronderdelen gestuurd’

Het was de zomer van 1991. Op de camping in Frankrijk was een jongen die de Amerikaanse versie van Super Mario Bros. 3 al had gespeeld. Elke dag zocht ik hem op, en dan vroeg ik of hij weer vertelde over wat je allemaal kon doen in mijn aanstaande favoriete spel. Ik luisterde ademloos, want de lijst van nieuwe werelden, vijanden en power-ups was zowat oneindig: je kon een wasbeer worden en vliegen. Zo stelden we ons de toekomst voor: games zouden almaar ingewikkelder en uitgebreider worden. Het leven was goed en werd nog beter.

Lees de rest van ‘Lekker eindeloos rennen’

Zomer 1992. Eindelijk werd mijn maandenlange gezeur beloond: ik kreeg mijn eerste spelcomputer voor mijn zesde verjaardag. Een grijze schoenendoos met twee knopjes en een lampje aan de voorkant. Het was gaver dan de enorme racebaan die ik had gekregen, interessanter zelfs dan alle andere cadeaus bij elkaar. Uiterst voorzichtig, alsof ik een hartoperatie moest uitvoeren, schoof ik de plastic schijf met daarop een sticker van Mario en Duck Hunt in de console. Ik drukte op ‘Power’. Het lampje lichtte rood op en er verscheen een lopend mannetje op het scherm. In zwart-wit. Magisch.

Ik hou ervan om terug te denken aan games van vroeger. Vanaf het moment dat ik die eerste Nintendo-console kreeg, is mijn leven mede gekleurd door de spellen die ik speelde. Natuurlijk waren er boeken, films en muziek, maar games hadden iets bijzonders. Het was niet alleen superspeelgoed waarin ‘doen-alsof’ echter werd dan ooit. Het waren ervaringen die eigenlijk uitsluitend voor mijn generatie werden gebouwd.

Lees de rest van ‘De vijand van vernieuwing’

Vandaag is de eerste maandag van september, de zomermodus is voorbij, en we gaan weer aan de slag met Bashers! Het is een soft launch, wat betekent dat we de productie van artikelen langzaam maar zeker weer gaan opvoeren. Een nieuwe versie van de website komt later, net als het vervolg van de Bashers Gameclub.

Lees de rest van ‘Welkom op Bashers, seizoen 2012-2013’

Als onderdeel van haar ‘anti-Europacampagne’ kwam de PVV afgelopen maandag met ‘EU-Ganzenbord’. In De Telegraaf stond een paginagroot spelbord afgebeeld met 72 vakjes. De speler krijgt bij de start tien euromunten en gooi je bijvoorbeeld in je eerste worp drie dan staat er: “Het EU-casino heeft snel 100 miljard nodig voor een nieuwe steunoperatie. (…) Geef iedere andere speler 1 euro.”

Slim om een campagnepunt te maken door middel van een spel. Games zijn bij uitstek geschikt om complexe kwesties inzichtelijk te maken. Met name als het om systeemlogica gaat. Juist het monetaire crisisbeleid van de EU laat zich prima in een spelvorm gieten.

Lees de rest van ‘Tijd voor meer politieke spelletjes’

“Yes, we have stolen the six paintings. We have hidden the paintings in thespiral.eu. Find the paintings, but they are on the move. You have till the 28th of September.”

Wat is er aan de hand? Zes meesterwerken zijn gestolen uit zes Europese musea en jij krijgt een maand de tijd om ze terug te vinden. Hoe? Lees en kijk verder…

Lees de rest van ‘Picasso gespot bij de Tunesische grens’

Het was misschien wel de eerste god game: Populous, uit 1989. Volgens de inmiddels 53-jarige Engelse maker, Peter Molyneux, had de game niet bestaan zonder zijn “totale incompetentie als programmeur”. Het lukte hem gewoon niet om de mensjes in de spelwereld zelfstandig rond te laten lopen. Dus kreeg jij als speler de taak om ze te gidsen.

Hoe anders zou dat zijn gegaan in 2012! Molyneux deed afgelopen woensdag het openingspraatje van Unite 12, de conferentie rond Unity, een softwarepakket om games mee te ontwikkelen, die vorige week plaatsvond in Amsterdam. Met een pakket als Unity, dat makers veel werk uit handen neemt, had Populous nooit bestaan, vertelde Molyneux. Unity had de mensjes immers wel laten rondlopen. Ergens ook wel jammer, impliceerde hij.

Lees de rest van ‘Hoe nieuwsgierig zijn we? Unity, Peter Molyneux en Curiosity’

Je zult maar aandelen Zynga hebben gekocht. De uitgever en ontwikkelaar van social games heeft het zwaar. Bij de beursgang opende de koers op tien dollar, gevolgd door een sprint naar de vijftien, om vervolgens af te dalen naar drie dollar.

Acht maanden is Zynga nu beursgenoteerd. In juli 2007 werd het bedrijf dat gamen op Facebook groot heeft gemaakt opgericht; binnen twee jaar had het een omzet van 19 miljoen dollar. Weer twee jaar later 597 miljoen. Dan is een beursgang onvermijdelijk.

Lees de rest van ‘Zynga: de koers daalt, de bazen vullen hun zakken’

Met de Ouya-campagne eindigde vorige week donderdag een van de succesvolste Kickstarter-campagnes tot nu toe. Via de crowdfundingsite werd veel meer opgehaald dan de door de makers gevraagde 950.000 dollar (787.000 euro): bijna 7 miljoen euro.

Wat is er gefinancierd? Ouya is een kubusvormige spelcomputer die Android draait, op de tv wordt aangesloten, geheel open en programmeerbaar is, en zich richt op gratis games. Na decennia hegemonie van controlfreaks als Nintendo en Sony, komt de spelcomputer nu eindelijk in handen van de gamer. En dat voor tachtig euro. Althans, zo luidt de belofte.

Lees de rest van ‘Liever een kleinere Kickstarter’

En toen ging na vijf jaar trouwe dienst mijn Playstation 3 kapot. Uiteraard volkomen onverwacht, knipperend rood lampje, niets meer aan te doen. Jammer, want het spel waar ik zo ver in was zit nu vast. Maar ik moest vooral heel diep slikken toen ik me realiseerde dat ook al mijn savegames kwijt zijn. Honderden uren spelvoortgang, poef, weg. Eigen schuld, want ik had natuurlijk alles op een back-upschijf moeten zetten. Of ik had er voor kunnen kiezen om tegen betaling mijn spelvoortgang op te slaan op de servers van Sony.

Lees de rest van ‘Cloud gaming: zo dichtbij, maar ook zo ver weg’

Er zijn wolven gesignaleerd, en je kan ze temmen. Dat is het verhaal dat de ronde doet. En dus gaan ze op zoek, een man en zijn drie kinderen. Dagenlang speuren ze de heuvelachtige, blokkerige wereld af, zonder een spoor van wolven te vinden. De onzekerheid groeit. Klopt het gerucht wel, of is het gefabriceerd? Dan zien ze er ineens toch een. Wit en houterig, maar onmiskenbaar een wolf. Ze hebben alleen geen idee hoe hem te temmen. Zo snel als het dier verschijnt, verdwijnt het ook weer. Ze hebben hun kans gemist.

Lees de rest van ‘Wolfje zal nooit vergeten worden.’

Een paar seconden. Meer tijd heb je niet nodig om Song Pop te snappen. En de hitpotentie van de nieuwe game te voorspellen. Song Pop, het raden van de juiste bandnaam bij een muziekfragment, is de ideale zomerhit.

Er lijkt zo langzamerhand een gestaag ritme van gamehits te ontstaan met allemaal dezelfde bouwstenen. Net als Wordfeud (Scrabble) en Draw Something (Pictionary) heeft Song Pop een herkenbare speldynamiek. De gamehits zijn allemaal asynchrone multiplayergames, je speelt niet tegelijk, maar wanneer jij tijd of zin hebt. En de games groeien zo snel, omdat ze geïntegreerd zijn met Facebook, Twitter of andere sociale netwerken bevolkt met bekenden.

Lees de rest van ‘Song Pop: De ideale zomerhit’

Dragon’s Dogma is een groots avonturenspel in een magische middeleeuwse wereld, zoals de Elder Scrolls en The Witcher spellen. Wat dit spel anders maakt is de nadruk op gameplay en spanning. Het is immers van de makers van de actierijke Devil May Cry-, en de bloedstollende Resident Evil-series. Je kunt het spel zien als een combinatie van de wereld van Skyrim, de uitdaging van Dark Souls, de gevechten van Monster Hunter en de horror van Resident Evil.

Lees de rest van ‘Gesamtkunstwerk uit Japan: Tomoyuki Oura van Dragon’s Dogma’

Het introscherm is al fraai: een stemmige sterrenhemel met de naam van het spel in strakke letters. Ook daarna kloppen alle details: het grappige tovenaartje dat zijn kasteel probeert te verdedigen. De manschappen en kanonnen die komen aanhobbelen. De trampolines die je met de muis tekent om vijandige projectielen terug te kaatsen. Prachtig.

En dan te bedenken dat Fortissimo een inzending is voor een scholierenwedstrijd. Dit schitterende spel is gemaakt door een kind! Ik zit mezelf op te vreten achter de testcomputer, een stikjaloers jurylid.

Lees de rest van ‘Stikjaloers op kinderen die schitterende games maken’

Tokio, zondagmiddag. Op de stoep voor een groot warenhuis zitten en staan honderden mannen en vrouwen met het hoofd voorovergebogen. Vanaf een afstandje lijkt het alsof er uit een religieus geschrift gelezen wordt. Kom je dichterbij dan valt de stilte op. Te midden van wolkenkrabbers en winkelend publiek kan je hier een speld horen vallen.

De groep mensen voor het immense Yodobashi-Akiba gebouw is allesbehalve aan het bidden. Ze turen geconcentreerd naar hun Nintendo 3DS en spelen juist hier het rollenspel Dragon Quest Monsters: Terry’s Wonderland 3D tegen elkaar omdat er een speciaal netwerk opgezet is. De groep is opvallend divers. Op typisch Aziatische wijze gehurkt, zitten jongens en mannen, stelletjes, moeders en zelfs een soldaat, opa en een verdwaalde zakenman. Ik kan me niet voorstellen dit in Nederland ooit ergens te zullen zien.

Lees de rest van ‘Otaku Tamashii – De heilige grond van Akihabara’