Zomer 1992. Eindelijk werd mijn maandenlange gezeur beloond: ik kreeg mijn eerste spelcomputer voor mijn zesde verjaardag. Een grijze schoenendoos met twee knopjes en een lampje aan de voorkant. Het was gaver dan de enorme racebaan die ik had gekregen, interessanter zelfs dan alle andere cadeaus bij elkaar. Uiterst voorzichtig, alsof ik een hartoperatie moest uitvoeren, schoof ik de plastic schijf met daarop een sticker van Mario en Duck Hunt in de console. Ik drukte op ‘Power’. Het lampje lichtte rood op en er verscheen een lopend mannetje op het scherm. In zwart-wit. Magisch.

Ik hou ervan om terug te denken aan games van vroeger. Vanaf het moment dat ik die eerste Nintendo-console kreeg, is mijn leven mede gekleurd door de spellen die ik speelde. Natuurlijk waren er boeken, films en muziek, maar games hadden iets bijzonders. Het was niet alleen superspeelgoed waarin ‘doen-alsof’ echter werd dan ooit. Het waren ervaringen die eigenlijk uitsluitend voor mijn generatie werden gebouwd.

Lees de rest van ‘De vijand van vernieuwing’

Ik vind Mirror’s Edge een van de beste games van de afgelopen vijf jaar. Het spel heeft zoveel om van te houden: van de gestileerde omgeving die het utopische karakter van de stad complementeert tot de ambient-techno score van Solar Fields; van het verhaal over een dystopisch pseudoparadijs tot de zomerse ambiance en eeuwige blauwe luchten. Vanaf het begin was ik verkocht. Maar er is nog een belangrijke reden waarom Mirror’s Edge zo goed werkte: het helpt je als geen ander om te navigeren door de spelwereld.

Lees de rest van ‘Zonder kompas of bewegwijzering: navigatie in Mirror’s Edge’

Iedereen die wel eens een spel heeft gespeeld met anderen weet dat dit niet altijd soepel verloopt. Of je nu ganzenbord speelt of Mario op de NES, jouw spelplezier is altijd afhankelijk van de mensen met wie je speelt. Dit geldt dubbel voor competitieve games: zonder verliezers geen winnaars. Als je in de put bent gevallen bij ganzenbord voel je waarschijnlijk nog niet direct de neiging om nazi-leuzen te roepen of te wensen dat je medespeler dood neervalt. Dan zouden je vrienden je namelijk maar een rare snuiter vinden.

Maar neem een stap op het anonieme internet en je ontkomt er niet meer aan. Binnen online-gaming wordt heel wat gescholden en verbaal gevochten, véél meer dan binnen de traditionele setting. Dit komt natuurlijk doordat online gaming veel anoniemer is dan met je kleine broertje Yahtzeeën. En het adagium ‘onbekend maakt onbemind’ kan niet treffender zijn wanneer we het hebben over online games.

Lees de rest van ‘De onmogelijke samenwerking: communities in games’

We wisten allemaal dat dit gevaarlijk zou worden. Slechts één man achterlaten op het primaire doel van de terroristen en met zijn vieren door de dunne gangetjes van het kasteel om via de flank aan te vallen; het was zelfmoord. Toch rennen we, ons vastklampend aan dit idiote plan, recht op ons doel af. De laarzen van mijn groepje contraterroristen dreunen op de stoeptegels. Dan weet onze einzelgänger de eerste terrorist feilloos in zijn koppie te raken. Tegelijkertijd zien wij nog net de rug van een terrorist verdwijnen onder het viaduct.

Ik aarzel niet en trek mijn mes. Met een vlotte steek leg ik de tweede terrorist om. Iemand trekt een desert eagle, en ik kan nog net iemand mee de dood in sleuren voordat ik zelf een .50 kaliber kogel moet koppen. Messen worden getrokken, flits- en rookgranaten gaan af, in de chaos weet niemand wat er gebeurt. En dan horen we door het geruis van de radio het zinnetje waar we zo voor gevochten hadden: counter-terrorists win.

Lees de rest van ‘Het succes van Counter-Strike maakt het moeilijk voor Global Offensive’

Ik zal direct open kaart spelen: ik ben gek op singleplayergames. Natuurlijk hou ik wel van een potje League of Legends op zijn tijd en ben ik - zoals ongeveer de rest van mijn generatie - helemaal verslingerd geweest aan Counter-Strike.  Er gaat voor mij echter niets boven helemaal opgaan in een game en dat ervaar ik alleen door singleplayer. Zodra een ander zich in dezelfde wereld bevindt is voor mij de illusie gebroken.

Je kan je voorstellen dat ik daarom niet sta te springen als ik hoor dat Mass Effect 3 een multiplayermode krijgt, of als de game director van Diablo III zegt dat mensen het spel niet goed spelen als ze dat alleen doen.

Helaas verschuift de focus van de gamesindustrie steeds meer naar multiplayer. Wat is er precies gebeurd? Om dat te begrijpen kijken we even terug naar het begin.

Lees de rest van ‘Multiplayer wordt steeds lucratiever’