Heb je één van de vorige drie delen uit de Call of Duty-reeks gespeeld, dan ken je het recept van Black Ops. Helaas spreekt dat niet in het voordeel van de game. Treyarch heeft zó krampachtig vastgehouden aan de succesformule van de eerste Modern Warfare, dat de game amper verrassingen met zich meebrengt en nog maar weinig indruk maakt. En Activision’s melk? Die is ondertussen zuur.
Dwingende lineariteit
De plusminus vijf uur durende solocampagne is precies wat je ervan verwacht. Je bekijkt het merendeel van het (incoherente) verhaal door de ogen van Alex Mason, een geharde veteraan die zittend op een elektrische stoel door mysterieuze mannen wordt ondervraagd. Zij vragen naar zijn verleden; jij speelt zijn herinneringen. Dit pientere flashbacksysteem stond Treyarch toe om de actie op willekeurige momenten in het verhaal te verhuizen naar de meest explosieve locaties op de wereld.
Het geheel wordt aan elkaar gelijmd met flitserige, migraineveroorzakende montages. Snel wordt duidelijk dat ze simpelweg deel uitmaken van een patserige game die nog maar weinig voorstelt zonder zijn oogverblindende chromen velgen en brede spoilers. Ere waar ere toekomt: veel settings weten in eerste instantie indruk te maken. De bloedrode straten van een Vietnamese stad en de felle lichten aan de buitenzijde van een onderwaterbasis zijn bijgebleven. Maar het ultra-lineaire avontuur is niet altijd strak genoeg geregisseerd om de broodnodige adrenaline pompende te houden. En op het moment dat de achtbaan ook maar even tot stilstand komt en je te lang op een piek blijft hangen die net daarvoor nog fokking vet was, komt de ware, saaie aard van Black Ops naar boven.
De game heeft naast explosies, bloederige scènes en een paar mooie vista’s gewoon weinig te bieden. Vijanden dienen zich aan als kanonnenvoer zodat je wapens en gadgets kunt testen, en de grootste uitdaging zit hem in het ontwijken van granaten die plotseling onder je voeten worden gemieterd. En dan hebben we het nog niet gehad over de lachwekkend slechte voertuigsecties; 1st-person scènes, gepromoveerd tot gameplaysegmenten met beperkte controle. De dwingende lineariteit van de game komt, méér dan in andere games, enorm denigrerend over.
Vrijspelen
Nu hoor ik je denken: ach, ik steek mijn vrije uren toch in de multiplayer. Het zal sommige gamers gelukkig stemmen en andere teleurstellen dat ook de online mode, op wat tweaks en toevoegingen na, de verwachtingen niet heeft geprobeerd te overstijgen. Het spel draait nog steeds om het belonen van de betere speler en het ‘plezier’ van het vrijspelen van honderden nutteloze lintjes, uitdagingen en kleurige decoraties voor je spelerskaart en wapen. Verwacht geen diepgang in gameplay – daarvoor moet je je begeven naar de menu’s waar je wapens en perks kunt kopen met COD-punten, want zo werkt dat tegenwoordig.
Call of Duty: Black Ops
Ontwikkelaar: Treyarch
Platform: PC, PS3, Xbox 360, Wii, DS
Prijs: €69,99
Exemplaar: Recensie-exemplaar
Black Ops online is zijn aankleding. De essentie van het spel – rennen & schieten – is op zichzelf gewoon niet erg boeiend en nog even krakkemikkig als in de vorige delen: in weinig online shooters is het zo duidelijk dat succes afhangt van wat parameters in een kansberekening. De game doet dus zijn uiterste best om je af te leiden met overbodige onzin zoals gezichtsverf, wapencamouflage en embleempjes. En vreemd genoeg werkt dat nog ook. Je blijft spelen om een nieuwe perk te kunnen kopen. Om de hoogste kill/death ratio te halen. Om de game ending kill te maken. Je speelt niet om te spelen, maar om vrij te spelen. Om te verzamelen. Om te showen. Black Ops is de Farmville van de blockbustergames.
Ondanks Treyarch’s kopieerklus heeft de studio wel enkele nieuwe dingen geïmplementeerd die gewoon werken. Vooral wager mode is een leuke toevoeging in het verder al te bekende scala van spelmogelijkheden. In deze modus speel je met je zuurverdiende COD-valuta en wordt je arsenaal meestal zwaar beperkt, waardoor je soms slechts één kogel en een mes tot je beschikking hebt, en andere keren op willekeurige momenten een nieuw wapen toegespeeld krijgt. Maar hier liggen gemiste kansen: het bedenken van dit soort pretmodes had Treyarch beter aan de gemeenschap over kunnen laten.
Afleiding maakt macht
Black Ops bestaat uiteindelijk zowel in de solo- als online modus alleen uit aanvullingen op een bestaande formule, en de kern is compleet intact gebleven. Gezien de aard en het succes van de serie was dat natuurlijk te verwachten. Maar dit deel laat zien dat die ooit zo robuuste kern aan het verouderen is, en in plaats van de innovatieve frisse wind die Call of Duty 4 met zich meebracht, probeert Treyarch de speler af te leiden. Misschien dat ze er dan nog twee of drie delen uit kunnen persen voordat het écht gedaan is met de verschrompelde uiers van Modern Warfare.