Ik kan me herinneren dat een vriend van mij halverwege de jaren negentig een CD’tje had gescoord met een aantal games. Een ‘Twilight Compilation’ vol met gekraakte spellen. Een ervan was Carmageddon. We hadden uiteraard van het spel gehoord, want dit was de game waarin je dametjes met rollators omver moest rijden. Dit was de game waarin je jouw auto in een moordwapen veranderde. Dit was de game die in Duitsland enkel uitgebracht mocht worden als de ontwikkelaar al die oude dametjes met rollators verving door zombies.
Dit was de game die ons niet langer dan tien minuten kon boeien, voor we ons stortten op Command & Conquer, waarin we hele legers uitroeiden, zonder dat de schandaalpers ook maar met de ogen knipperde.
Carmageddon was voor ons geen instant-klassieker. Het spel was ontworpen met maar een doel: die eerder genoemde schandaalpers opjutten. Het daadwerkelijke rijden en rammen werkte prima hoor, daar niet van. Maar het was noch een briljante racegame, noch een geweldige ‘car combat game’.
Lees de rest van ‘De bloederige waarheid van Carmageddon’