Zelfs slechte religames kunnen populair worden, zolang het maar om iets zeldzaams gaat. Opvallend nieuws vorige week was de Atari-game Red Sea Crossing uit 1983.

In het spel speel je als Mozes die, zoals de titel al deels verklapt, over het droge pad midden door de rode zee loopt en ondertussen als een soort Mario springend wat verdwaalde zeedieren moet ontwijken. Er zijn maar enkele exemplaren van de game in omloop.

Lees de rest van ‘Zeldzame religame’

In Game of Thrones dromen personages vaak zat over de naderende toekomst. Maar ook buiten Westeros, op een planeet genaamd aarde, schijnen er mensen te leven die dromen over wat er staat te gebeuren. Wat Marco Borsato ook zingt: het kan wel. En geloof het of niet, mijn dromen zitten vol groteske onzinnigheden. Toekomstdromen zijn aan mij helaas niet besteed. Ik ben inmiddels miljonair noch Miyamoto’s boezemvriend.

En toch. Een week geleden droomde ik over de E3 – ja, daar is mijn brein zo nu en dan druk mee. Ik bivakkeerde achter mijn pc, zoals elk jaar, en aanschouwde hoe de geestelijke vader van Mario zich in het kostuum van zijn geestelijke zoon hulde en een nieuwe Super Mario aankondigde… voor de nieuwe Game Boy. Applaus, kippenvel, orgastisch gejoel. Alle aanwezigen kregen er een mee naar huis; de kijkers via Nintendo’s officiële stream moesten hun adres achterlaten. Ik kon het niet geloven. Een nieuwe Game Boy.

Lees de rest van ‘Nintendo kondigt nieuwe Game Boy aan op E3’

Zelf heb ik mij (nog) niet aan Blizzards nieuwste gewaagd, maar de pc-gamers om mij heen hebben zich door Error 37 geworsteld om haast religieus op zoveel mogelijk loot te klikken. Maar dat kan natuurlijk niet zonder eerst een character te creeën. Al een moeilijke keuze, en dan moet je mannetje ook nog een naam krijgen.

Heb je geen vaste nickname, dan moet je ter plekke wat verzinnen en heb je echt niet veel inspiratie dan is er altijd nog religie om op terug te vallen. De Diablo-games gaan nou eenmaal over engelen en demonen, en een grote duivelse eindbaas die nog net niet Satan genoemd wordt. Dus extra leuk om daar tegen in te gaan en je character “Atheist” te noemen? Nope, dat mag niet van Blizzard.

Lees de rest van ‘Geen atheïsten in Diablo III’

Misschien ken je het idee van (Britse) speelprogramma’s zoals Golden Balls: een speler moet kiezen tussen een egoïstische of sociale keuze, waarbij de uitkomst bepaald wordt of de andere speler egoïstisch speelt of sociaal. Dit heet officieel ‘Prisoner’s Dilemma’ en is een van de meest populaire waagstukken die ik ken. Het wordt bovendien vaak aangehaald in boeken over game design. Maar ik zie het haast nooit in computerspellen.

Daar moet toch een goede reden voor zijn, aangezien het zo bekend en spannend is. Is het te simpel? Misschien is het moeilijk om te implementeren. Volgens mij kan het wel in een spel, maar moet het onderdeel zijn van iets groters.

Lees de rest van ‘Waarom zie ik ‘Prisoner’s Dilemma’ zo weinig in computerspellen?’

Ik kan me herinneren dat een vriend van mij halverwege de jaren negentig een CD’tje had gescoord met een aantal games. Een ‘Twilight Compilation’ vol met gekraakte spellen. Een ervan was Carmageddon. We hadden uiteraard van het spel gehoord, want dit was de game waarin je dametjes met rollators omver moest rijden. Dit was de game waarin je jouw auto in een moordwapen veranderde. Dit was de game die in Duitsland enkel uitgebracht mocht worden als de ontwikkelaar al die oude dametjes met rollators verving door zombies.

Dit was de game die ons niet langer dan tien minuten kon boeien, voor we ons stortten op Command & Conquer, waarin we hele legers uitroeiden, zonder dat de schandaalpers ook maar met de ogen knipperde.

Carmageddon was voor ons geen instant-klassieker. Het spel was ontworpen met maar een doel: die eerder genoemde schandaalpers opjutten. Het daadwerkelijke rijden en rammen werkte prima hoor, daar niet van. Maar het was noch een briljante racegame, noch een geweldige ‘car combat game’.

Lees de rest van ‘De bloederige waarheid van Carmageddon’

Er is een hoop gezegd en geschreven over de Wii U, hetzij weinig positief. Daarnaast wordt er buitensporig veel over de nieuwe Nintendo gegrapt. Over de bekrompenheid van Nintendo, over de stompzinnigheid van een HD console die zeven jaar te laat is en bovenal over de verdorven naam. Zulke zwartgalligheid is mij niet vreemd, integendeel. Het positiefste wat ik erover heb getweet, is: ‘Ik ben benieuwd naar de Wii U, maar ik voel ‘m nog niet’.

En toch zit ik dinsdag 5 juni plompverloren naar mijn computerscherm te staren. Zoals elk jaar kijk ik het meest uit naar Nintendo’s E3-presentatie in Los Angeles. Dat is een afwijking. Ik hang aan de lippen van de Japanner met die rare haarcoupe, ik wacht ongeduldig op kontschopperij van de Amerikaanse beer en bij elke overgang hoop ik op de olijke opkomst van Miyamoto – waar ik me altijd een beetje plaatsvervangend voor schaam. Ik haat je om alles, Nintendo. En ik ben niet de enige.

Lees de rest van ‘Ik haat je Nintendo, omdat ik van je houd’

Wanneer we het hebben over het maken van spellen, gaat het vaak over graphics, geluid, gameplay, enzovoorts. Dit creatieve en technische deel is het kloppende hart van de uiteindelijke game. We lezen graag interviews met artists en gamedesigners, om te weten waar ze hun inspiratie vandaan halen en hoe ze op de mooie momenten zijn gekomen die we beleven.

Daarnaast is er echter nog een minder creatieve groep; de anti-ontwikkelaars, de saaie geldtellers, de party-poopers. Oftewel de producenten. Hun rol verschilt per bedrijf, maar in principe staan ze vooral bekend als de mensen die het creatieve proces onderuit halen met stomme deadlines, bureaucratische doelstellingen en het wegmieteren van leuke onderdelen. Toch zijn het helden.

Lees de rest van ‘Beslis: uitstellen, rushen of cancellen?’

Na alle goede verhalen heb ik toch maar eens Resistance 3 opgestart en dat bleek inderdaad een prettige verrassing. Werkelijk een leuke shooter met ook nog eens een opvallende rol voor religie. In de game kom je halverwege namelijk terecht in het dorpje Mt. Pleasant. Wat klinkt als enge suburbs waar nette huisvrouwen en pijprokende vaders hun american dream beleven, is in de game een plek waar een dominee en zijn vrouw een groep mensen proberen te helpen in een wereld die vernietigd wordt door aliens.

Het centrum van het dorpje is de kerk, waar niet alleen gewonden en zieken verzorgd worden, maar de mensen ook hun geloof kunnen beleven. Voorin de kerk hangt een in elkaar geknutseld kruis. Een man staat met open armen staan te bidden, een ander zit op zijn knieen terwijl weer anderen op stoelen zitten met hun handen gevouwen. Onder het kruis speelt iemand op een fluit gemaakt van een alienschedel.

Lees de rest van ‘Geloof in tijden van Resistance’

As the Village Turns, van de Nederlandse Digital Dreams, is het soort spel dat ik graag speel. Of eigenlijk, dat moet het nog worden. Ik wil heel graag van dit spel houden, want het gaat over mensen en hoe zij leven. Helaas lijkt het nog niet af omdat je zo weinig invloed kan hebben op de verhaallijnen. Onder het spel is er een knop om geld te doneren zodat er meer eindes komen. Ik vermoed dat As the Village Turns dit nodig heeft, want zoals het nu is, heb ik weinig bijzonders beleefd. Ik wil een interactief verhaal, niet achttien verschillende monologen. Dat neemt niet weg dat ik veel potentie zie in het product. Het ziet er leuk uit, speelt fijn, en is focust op gesprekken tussen mensen. Ik wil hiermee mooie verhalen maken.

Lees de rest van ‘As the Village Might Turn’

Ik kan me nog goed herinneren dat mijn enige bron van gamenieuws bestond uit tijdschriften. Hier naast mijn bureau ligt zelfs nog het nummer van EGM, met Link op de voorkant, dat mij er van overtuigde dat ik ook een console moest kopen. Twee zelfs: een N64 voor Zelda en een Playstation voor Metal Gear. Wat ik me vooral heel goed kan herinneren van toen is dat het *willen* spelen van bepaalde spellen minstens zo leuk was als het daadwerkelijke spelen.

Informatie was toen, eind jaren negentig, best schaars. Dit was namelijk nog voor internet een serieus medium was. Ja, ik had een inbelverbinding via Planet Internet (Betalen per minuut toegang! Bovenop de telefoonkosten!) maar internet was toen vooral Usenet waar een harde kern gebruikers discussieerden over politiek, sf boeken en hoe ze de wereld op konden blazen in (ik verzin dit niet) alt.destroy.the.earth.

Lees de rest van ‘Het verrassingseffect’

De mensen van christelijke ontwikkelaar Lightside Games hebben een nieuwe manier gevonden om de verhalen van hun geloof met mensen te delen. Of is het juist om er geld aan te verdienen? Op Facebook is nu namelijk hun Journey of Jesus: The Calling te spelen, nadat ze eerder al Journey of Moses uitgebracht hadden.

Er is natuurlijk niets mis met het interactief maken van je religieuze verhalen, om zo gelovigen hun religie op een andere manier te kunnen laten beleven, of eventueel nieuwe mensen te bereiken. Journey of Jesus lijkt dit te doen door het verhaal van Jezus te volgen, inclusief muziek van Enya en zo nu en dan ingesproken stemmen.

Lees de rest van ‘Jezus gaat Zynga’

Afgelopen week kwam Minecraft uit op de Xbox 360. Een prima conversie, lees de recensie maar voor de details. Wanneer men het over Minecraft heeft, gaat het vooral over de invloed die je als speler hebt op de wereld. Ieder steentje is te verwijderen en ieder gat weer op te vullen met een blokje naar eigen keuze. Zo creëer je een denkbeeldig huisje of kasteel.

Trots laat men elkaar de fantastische creaties zien waar honderden uren in zijn gestoken. Het is een unieke vorm van gameplay, waar alleen de bouw modus van The Sims zich nog een beetje mee kan vergelijken. Naast de gameplay zit er nog een uniek element in: wanneer je The Sims speelt, zien de huizen er realistisch uit. Een huis in Minecraft is echter niet meer dan een berg blokjes met een ander patroontje.

Lees de rest van ‘3D Pixels’

Een van de belangrijkste taken van een goede gamejournalist is een beetje leuk schrijven je lezers laten weten dat je iets hebt wat zij nog niet hebben.

Twitter is daarvoor de makkelijkste manier. “Max Payne is binnen! Nu lekker ermee aan de slag!! #lovemyjob”, is zo’n voorbeeldtweet.

Deze mededelingen overstijgen de functie van nutteloze update over een minstens zo nutteloos bestaan. Wie goed kijkt ziet dat in de subtekst een hiërarchie afgedwongen wordt - een machtsverhouding herbevestigd. Ik heb iets wat jij niet hebt. Ik ben een leider, jij een volger.

Lees de rest van ‘#lovemyjob’

Er zijn maar heel weinig games die ik dubbel heb. Volgens mij heb ik barweinig overlappingen in mijn collectie. Eenzelfde Harry Potter-spel voor de Wii en Playstation 3, misschien. Maar die heb ik omdat de uitgever mij daarmee opzadelde. Ik vind het namelijk zonde van mijn verzameling om twee dezelfde hoesjes te bezitten. Toch snakte ik naar een voetbalgame toen mijn Playstation 3 overleed en ik inzag dat ik geen nieuwe ging aanschaffen. Dus ik liep naar de speelgoedzaak van Bart om Fifa 12 te kopen voor de Xbox 360.

Een uurtje later kwam ik thuis met de nieuwe Pro Evolution Soccer. Zelfs als ex-PESser zat ik eigenlijk niet te wachten op de nieuwste voetbalgame van Japanse makelij. De serie blijft tijdens deze generatie consoles hopeloos achter. Toch heb ik de game gekocht, omdat ik Fifa al had voor de Playstation. En ik heb werkelijk geen moment spijt gehad van mijn aanschaf.

Lees de rest van ‘PES is leuker dan Fifa’

De geschiedenis van computerspellen kan je misschien samenvatten als de zoektocht naar interessante manieren om dingen te verplaatsen op een scherm. Niet elk spel doet dit, maar zo’n beetje alle toptitels draaien hierom. Aangezien spellen interessant zijn vanwege de keuzes die zij bieden, ligt het voor de hand om te concluderen dat spellen die keuzes bieden over hoe je dingen kunt verplaatsen de leukste spellen zijn. Ik vind dat in praktijk aardig kloppen. Wanneer ik een spel leuk vind, kan ik er vaak erachter komen waarom, door na te gaan hoe het spel keuzes biedt aan mijn manier van beweging. Één zo’n keuze is de renknop. Het is een geweldig concept, maar ik denk dat ik er meer uitgehaald kan worden door designers. Ik introduceer het begrip, de hyper-renknop, wat een manier is om het spel uitdagender te maken door te schakelen naar naar hogere snelheden.

Lees de rest van ‘De hyper-renknop en haar mogelijkheden’

Exact tien jaar geleden reed ik met mijn ouders en zusje naar het zuiden van Europa. Via Duitsland, omdat daar vrienden van de familie wonen. Als puber zat ik daar niet op te wachten. Ik wilde de zon zien en pizza’s eten. Dus speelde ik mokkend op mijn doorzichtige Game Boy Advance, terwijl de Achterhoek overliep in het Noord-Rijnland-Westfalen. ‘Zijn we er bijna?’ Nee, we waren er nog lang niet en of ik wilde ophouden met mekkeren.

In je dromen ja. Dus ik wisselde Super Mario in voor een skateboardgame en liet mij door mijn vader chauffeuren naar een Duits stadje met steekvliegen. Twee dagen zouden we daar blijven! ‘Maar twee dagen’ volgens mijn ouders, maar ik vond er niets ‘maar’ aan. Totdat we daar eindelijk waren en we langs een gamewinkeltje liepen. Hij was nog maar net uit, maar daar stond ‘ie paars en vierkant trots te wezen: de Gamecube.

Lees de rest van ‘Er is er een jarig’

Op feestjes praat men over van alles. Voetbal, politiek, bekende Nederlanders, pornografie, het milieu, een nieuwe auto, die vervelende baas of die lekkere buurvrouw. Afgelopen maanden heb ik een aantal feestjes bijgewoond waarbij alle bovenstaande onderwerpen de revue wel passeerden. Niemand had het echter over games, ook de mannen van mijn leeftijd niet.

In het begin dacht ik dat dat betekende dat niemand games speelde. Het tegenovergestelde bleek waar.

Lees de rest van ‘De competitie uitschakelen’

We hebben al veel over Journey geschreven en gesproken, zoals in de recente Gameclub, en dan verschijnt er nóg een column over. Reden: het valt mij op dat ondanks dat er al zoveel over gezegd is, je toch door enkele opmerkingen weer heel anders naar zo’n spel van anderhalf uur kunt kijken. In deze Gamespot-video wordt de rol van religie in games besproken, en het laatste gedeelte gaat vooral over de rol van islam in games vanuit het oogpunt van een gamejournalist die tevens moslim is.

Lees de rest van ‘Journey naar Mekka’

Wanneer mensen aan mij vragen wat ik dan wél mooi vind aan computerspellen, vertel ik dat er momenten zijn in spellen die magisch zijn. Oftewel, momenten dat de speler iets betekenisvols uitvoert zonder dat het voor de hand ligt. De mooiste momenten in verhalen zijn ook magisch: het hoofdpersonage weet tóch een probleem te overwinnen, en vooral niet op een manier die de toeschouwer verwacht. Dit komt natuurlijk zelden voor in spellen: hoe kan een speler iets uitvoeren wat hij zelf niet verwacht? Dat klinkt nogal paradoxaal, maar er is een handvol spellen die het toch voor elkaar krijgt.

Lees de rest van ‘Magie dirigeren in spellen’

Is het iemand wel eens opgevallen dat helden in games finaal in de maling worden genomen? Dit viel me eigenlijk al op toen ik Nemesis 2 speelde op de MSX, en de situatie is niet verbeterd.

Voor wie niet in de jaren tachtig is opgegroeid: Nemesis 2 was een ‘side scrolling shooter’, waarin je energieblokjes van neergeschoten vijanden verzamelde om betere wapens te activeren. Na een half uur spelen kon ik heel wat vernietigingstuig tegelijkertijd inzetten. Als ik tenminste niet dood ging. Doodgaan betekende het verlies van al je wapens.

Dit was niet het vreemde van het verhaal. Het vreemde was: als ik door de federatie van Goede Werelden op pad word gestuurd om een enorme buitenaardse overmacht te verslaan, waarom krijg ik dan niet meteen de allerbeste wapens mee?

Lees de rest van ‘Ons Gamers wordt onrecht aangedaan’